Sesime hicran düştü

[tantal52]

SESİME HİCRAN DÜŞTÜ
kuşkuların kundağında
taraklandı eti/m
masum bir göl/gey/ken
güneşe süzüldü niyeti/m
oysa
avizeleriydi çocukluğumun
kûba duraklarında konaklamak

budandı ham bakışlarda
olgunluğa tırmanan yüreğim
acının fihristi dilimin nakışlarında
sesime hicran düştü
okşandı durgunluğum

silkinişin rüyalarımdan
dünyayı düşürdü avuçlarıma
filizlendi aşk vuslat ve hüzün
hevâ sîne açtı suçlarıma

her gün yeniden ütülüyorum âfakı
her gün yeni/den gönderde
havarî özlemleri büyütüyorum
söküp kendimi bedenimden
pencereme dikiyorum
ışık ışık ve ışık
ışığından çağlara ay/dınlık tütüyorum

TANTAL52

 

[tad1960]

her gün yeniden ütülüyorum âfakı
her gün yeni/den gönderde
havarî özlemleri büyütüyorum
söküp kendimi bedenimden
pencereme dikiyorum
ışık ışık ve ışık
ışığından çağlara ay/dınlık tütüyorum

insan bazen kendisine ne kadarda fazla geliyor deyilmi?kendine aldığı aldığı bir kaç nefesi bile çok görüyor.denizler taşıp nerelere varmışki biz nerelere varacağız?teşekkürler